Γεια σε όλους! Η κριτική αυτή τη φορά γίνεται για το βιβλίο One Day In December της Josie Silver, ένα ρομαντικό, χειμερινό ανάγνωσμα—το οποίο μπορεί κανείς βέβαια να απολαύσει το ίδιο και το καλοκαίρι (όπως έκανα εγώ, δηλαδή, σε μία απόπειρα να υπομείνω τον καύσωνα, αλλά και τη σκέψη ότι τα Χριστούγεννα είναι ακόμη μακριά).
Πριν προχωρήσουμε, νιώθω την ανάγκη τα αναφέρω το γεγονός ότι και η ίδια η συγγραφέας έχει τη δική της ρομαντική ιστορία, έχοντας γνωρίσει τον άντρα της (ακούστε εδώ) πατώντας το πόδι του την ημέρα των γενεθλίων του, το οποίο θεωρώ άπειρα χαριτωμένο.
Οκ, συνεχίζουμε.
Περίληψη:
Η Λόρι δεν πιστεύει στον έρωτα με την πρώτη ματιά, αλλά ένα πρωί του Δεκέμβρη βλέπει έναν άντρα από το παράθυρο του λεωφορείου και νιώθει ότι αυτός είναι ο ένας και μοναδικός. Όμως το λεωφορείο φεύγει…
Η Λόρι περνά τον επόμενο χρόνο αναζητώντας τον σε όλες τις στάσεις λεωφορείων και σε όλα τα καφέ του Λονδίνου. Μάταια. Τον επόμενο Δεκέμβρη, η καλύτερή της φίλη της συστήνει τον αγαπημένο της. Είναι αυτός, τον λένε Τζακ. Επιτέλους τον βρήκε, αλλά τώρα δεν μπορεί να γίνει δικός της…
Τρία μονοπάτια ζωής—διανθισμένα με δάκρυα, χαρές και αγωνίες—ενώνονται μοιραία σε μια πορεία δέκα χρόνων με μία και μοναδική κατεύθυνση: την αναζήτηση της ευτυχίας.
Και ήταν και το άλλο. Πες το ευσεβή πόθο, μα ήμουν σίγουρη ότι είδα τον ίδιο κεραυνό να τον χτυπάει και αυτόν· λες και μια αόρατη διχάλα της αόρατης αστραπής μάς έφερε κοντά με έναν τρόπο ανεξήγητο. Το αναγνώρισα· ήταν ολοκάθαρος ο ηλεκτρισμός στο κατάπληκτο βλέμμα του. Με κοίταξε καλά καλά, σαν να μην πίστευε στα μάτια του, όπως όταν κάποιος βλέπει τυχαία τον κολλητό του φίλο από τα παλιά τον οποίο έχει χρόνια να δει και δεν πιστεύει ότι είναι στ' αλήθεια αυτός.
Με αυτή την παράγραφο είναι που η συγγραφέας περιγράφει τον υποσχόμενο "έρωτα με την πρώτη ματιά", από το πρώτο κιόλας κεφάλαιο του βιβλίου, αφήνοντας μάλιστα κάποια στοιχεία προοικονομίας.
Τώρα, δεν πιστεύω προσωπικά ότι με την πρώτη επαφή μπορεί κανείς να αισθανθεί τον έρωτα, λες και αυτά τα πράγματα συμβαίνουν από τη μία στιγμή στην άλλη, αλλά θεωρώ πως είναι δυνατόν να δεις το κάτι ξεχωριστό στον άλλον, κάτι σαν ένα κλέψιμο στο παιχνίδι του χρόνου, ένα στιγμιαίο τρέξιμο στο μέλλον, μία μακρινή εικόνα που η μοίρα επέλεξε να χαρίσει και στους δυο σας για να πυροδοτήσει το ντόμινο των αντιδράσεων και πράξεων που θα οδηγήσουν σε εκείνο το αποτέλεσμα. Και όντας και ρομαντική, η ιστορία με είχε αιχμαλωτίσει από την αρχή.
Η αφήγηση του βιβλίου εναλλάσσεται μεταξύ της οπτικής των δύο βασικών χαρακτήρων, κάτι που σίγουρα τροφοδότησε τόσο τα αδύναμα σημεία μου, όσο και τον εκνευρισμό μου. Ίσως απέναντι στη Λόρι η άποψή μου να ήταν πιο επιεικής διότι βρήκα πολλά κοινά στοιχεία που με συνδέουν με τον χαρακτήρα της, όμως με τον Τζακ—ω, με τον Τζακ—είχα θυμώσει άσχημα. Συστήνεται στη Λόρι για πρώτη φορά ως το αγόρι της κολλητής της, της Σάρα, και ενώ την αναγνωρίζει, ενώ ξέρει πως είναι η τύπισσα από το λεωφορείο ένα χρόνο πριν, κρατάει το στόμα του κλειστό. Και, παρόλο που πολλαπλές ευκαιρίες παρουσιάζονται και στους δύο για να το παραδεχτούν ο ένας στον άλλον, επιλέγουν να μην μιλήσουν. Και έτσι βλάπτουν και το υπέροχο αυτό πλάσμα τη Σάρα, χωρίς η καημένη να έχει ιδέα.
Δεν θα πω πολλά, γιατί πιστεύω πως είναι καλύτερα να διαβάσει κανείς το βιβλίο χωρίς να γνωρίζει πολλές λεπτομέρειες, όμως με αυτά και με τ' άλλα η Λόρι γνωρίζει έναν άλλον τυπά, ο οποίος φαίνεται πραγματικά καλός, η αλλαγή παραστάσεων που χρειαζόταν. Και κάπως έτσι προχωράει η ιστορία, και φτάνουμε να βρισκόμαστε σε μία κατάσταση τριγώνου, ή μάλλον τετραγώνου της αγάπης, και ταυτόχρονα οι δύο πρωταγωνιστές έρχονται αντιμέτωποι με διάφορες δοκιμασίες που, παραδόξως, μας επιτρέπουν να τους δούμε και ως ανεξάρτητα πρόσωπα, ενεργώντας για δικό τους λογαριασμό.
Μου άρεσε το πώς η συγγραφέας δείχνει την επιρροή που μπορούν να ασκήσουν στη Λόρι τα άτομα γύρω της, πώς η καλοπροαίρετη φύση της συχνά μπορεί να την οδηγούσε να αναλάβει ρόλους που δεν της ταιριάζουν πραγματικά, πώς αγνοούσε πολλές φορές τα "κόκκινα σημάδια" μέχρι που ήταν αργά. Εκτίμησα επίσης το βάθος που έδωσε στον χαρακτήρα της Σάρα και δεν τη χρησιμοποίησε απλά για τον ρόλο του τρίτου ατόμου που όλως τυχαίως είναι με το love interest της πρωταγωνίστριας και υποτίθεται κολλητή της. Για την ακρίβεια, όσο προχωρούσε η πλοκή, τόσο περισσότερο πειθόμουν ότι η φιλία τους είναι πράγματι ισχυρή, και ίσως ένα από τα πιο σημαντικά μηνύματα που το βιβλίο αυτό έχει να δώσει. Και τέλος, θεώρησα έξυπνη την παρακμή στην πορεία της ζωής του Τζακ, μία καλή ευκαιρία αλλά και ένας έξυπνος τρόπος για να δικαιολογήσει ένα νέο, φρέσκο ξεκίνημα.
Το βιβλίο το είχα στο μυαλό μου λίγο πιο πάνω από το μέτριο—μέχρι που έφτασα στα τελευταία κεφάλαια. Ω, ο συναισθηματικός μου εαυτός το καταευχαριστήθηκε· δεν είναι συχνό μία ιστορία να με κάνει να κλάψω από χαρά. Η τελευταία σκηνή μού έχει μείνει τόσο έντονη σαν ανάμνηση, σαν ζωντανή εικόνα, λες και το είδα σε ταινία (χμ, τώρα που το σκέφτομαι θα ήθελα πολύ να δω την ιστορία να μεταφέρεται στην οθόνη του κινηματογράφου).
Από εμένα, λοιπόν, το Μία Μέρα Τον Δεκέμβρη κέρδισε 4/5 αστέρια, και από εσάς ελπίζω να κέρδισε μία θέση στη λίστα με τις επόμενες αναγνώσεις σας.
Μέχρι την επόμενη φορά, σας χαιρετώ <3.